نوع مقاله : پژوهشی

نویسنده

عضو هیأت علمی گروه فلسفه دانشگاه علامه طباطبائی

چکیده

زمینۀ اصلی این پژوهش بررسی روش دکارت در معرفت به عالم محسوس و نسبت آن با آرمان اصل‌موضوعی معرفت است. با فاصله‌گرفتن از این ایراد که دکارت در شناخت عالم مادی از روش اصل‌موضوعی عدول کرده، استدلال کرده‌ام که وی، از جمله در این عرصه، با توسعۀ قواعد تبدیل و استنتاجی دستگاه معرفت و شکستن انحصار قیاس، همچنان به روش اصل‌موضوعی در تأسیس درخت معرفت پای‌بند مانده است. یکی از مهمترین قواعد استنتاج غیرقیاسی توسعه‌یافته در کار او روشی است که امروزه با عنوان استنتاج بهترین تبیین شناخته می‌شود.
با تحلیل اسنادی نشان داده‌ام که افزون بر صورت‌بندی پایۀ استنتاج بهترین تبیین، صورت‌بندی گستردۀ آن هم در طرح اولیه‌ای مانند گفتار در روش و هم در بخش‌های تجربی اصول فلسفه به وضوح قابل ره‌گیری است. مطالعۀ این توسعۀ قواعد استنتاجی در کار دکارت، نه تنها برخی ابعاد ایدۀ مهم و دوران‌ساز او مبنی بر جایگزینی روش به‌جای منطق را روشن می‌سازد بلکه الگویی برای جمع میان معرفت تجربی با روش اصل‌موضوعی به‌دست می‌دهد که به‌ویژه الهام بخش شناخت و مواجهۀ عقلانی با رخدادهای خلّاق و نوشوندۀ تجربی و انسانی است و بر پایۀ آن می‌توان روزنه‌ای به‌سوی خروج از آنارشی معرفتی و حتی آنارشی ارزشی در این قبیل عرصه‌ها گشود.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Inference of the best explanation (I.B.E) in Descartes' Axiomatic method and its epistemological consequences

نویسنده [English]

  • Mahdi Behniafar

Department of Philosophy, Allameh Tabataba'i University

چکیده [English]

The main background of this research is the study of Descartes' method in our knowledge to the sensible world and its relation to the ideal theme of axiomatic knowledge. I do not accept the objection that Descartes deviated from the axiomatic method in the knowledge of the material world, and therefore I have argued that he continued to axiomatic method by developing the rules of inference and breaking the monopoly of syllogism in his Tree of knowledge. One of the most important rules of non-deductive inference developed in his work is the method of inference to the best explanation (I.B.E).
Through documentary analysis, I have shown that in addition to the basic formulation of the inference to best explanation (I.B.E), its extensive formulation can be clearly traced both in Preliminary design such as Discourse on Method and in the empirical sections of the principles of philosophy. Studying this development of inferential rules in Descartes's work not only illuminates some aspects of his important and deep idea of replacing the method with logic, but also provides a model for combining empirical knowledge with the axiomatic method. This model inspires knowledge and rational encounter with creative and constantly changing experimental and human events, and based on it, a window can be opened to get out of epistemic anarchy and even value anarchy in such areas.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Descartes
  • axiomatic system
  • syllogism
  • inference to the best explanation (I.B.E)
  • empirical knowledge
  • method
ایوز، هاورد دبلیو. (۱۳۹۴). آشنایی با تاریخ ریاضیات. (محمد قاسم وحیدی اصل، مترجم) (ج 1). شومیز، تهران: مرکز نشر دانشگاهی. (نشر اثر اصلی ۱۳۶۳)
دکارت، رنه. (۱۳۸۶). اعتراضات و پاسخها. (علی موسایی افضلی، مترجم). گالینگور، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی. (نشر اثر اصلی ۱۳۸۴)
دکارت، رنه. (۱۳۹۸). تأملات در فلسفۀ اولی. (احمد احمدی، مترجم). شومیز، تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت). (نشر اثر اصلی 1641)
دکارت، رنه. (۱۳۹۰). فلسفه دکارت (شامل سه رساله از دکارت). (منوچهر صانعی دره بیدی، مترجم). شومیز، تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. (نشر اثر اصلی ۱۳۸۷)
دکارت، رنه. (۱۳۴۴). گفتار در روش راه بردن عقل؛ به ضمیمۀ جلد۱ سیر حکمت در اروپا. (محمدعلی فروغی، مترجم). جیبی، تهران: انتشارات کتاب‌فروشی زوار. (نشر اثر اصلی 1637)
علیزاده ممقانی، رضا. (۱۳۸۶). استنتاج از بهترین تبیین. فلسفه تحلیلی، 4(شماره 2 (پیاپی 12 ))، 139-160.
کاتینگم، جان. (۱۳۹۲). دکارت. (سیدمصطفی شهرآیینی، مترجم) (ج 1). شومیز، تهران: نی. (نشر اثر اصلی 1986)
کاتینگم، جان. (۱۳۹۸). عقلگرایان. (سیدمصطفی شهرآیینی، مترجم). تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت).
کاتینگم، جان. (۱۳۹۰). فرهنگ فلسفه دکارت. (علی افضلی، مترجم). گالینگور، تهران: مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران.
نباتی، فرشته، (ارائه‌دهنده). (1398). پیشینه تاریخی استدلال حدسی. در سلسله نشستهای منطق فلسفی.
نصیری، منصور. (۱۳۹۰). رابطه استنتاج بهترین تبیین با فرضیه ربایی. نقد و نظر، 61(16)، 30-68.
هارمن، گیلبرت. (۱۳۹۴). استنتاج بهترین تبیین. (منصور نصیری، مترجم)، اطلاعات حکمت و معرفت، 110(10)، 54-58.
Blackburn, Simon. (2005). The Oxford Dictionary of Philosophy. Oxford University Press, UK.
Buchdahl, Gerd. (1963). The Relevance of Descartes’s Philosophy for Modern Philosophy of Science. The British Journal for the History of Science, 1(3), 227-249.
Campos, Daniel G. (2011). On the distinction between Peirce’s abduction and Lipton’s Inference to the best explanation. Synthese, 180(3), 419-442. https://doi.org/10.1007/s11229-009-9709-3
Descartes, René. (1984). The Philosophical Writings of Descartes: Volume 2. (J. Cottingham, R. Stoothoff, & D. Murdoch, trans.) (reprint edition, Vol. 2). Cambridge: Cambridge University Press.
Descartes, René. (1985). The Philosophical Writings of Descartes: Volume 1. (J. Cottingham, R. Stoothoff, & D. Murdoch, trans.) (Vol. 1). Cambridge: Cambridge University Press.
Descartes, René. (1991). The Philosophical Writings of Descartes: Volume 3. (J. Cottingham, D. Murdoch, R. Stoothoff, & A. Kenny, eds.) (Vol. 3). Cambridge: Cambridge University Press.
Duncan, Howard. (1989). Descartes and the Method of Analysis and Synthesis. In J. R. Brown & J. Mittelstrass (eds.), (J. R. Brown & J. Mittelstrass, eds.), An Intimate Relation: Studies in the History and Philosophy of Science Presented to Robert E. Butts on his 60th Birthday (pp. 65-80). Dordrecht: Springer Netherlands.
Lipton, Peter. (2004). Inference to the best explanation (2nd ed). London ; New York: Routledge/Taylor and Francis Group.
Psillos, S. (2007). The Fine Structure of Inference to the Best Explanation. Philosophy and Phenomenological Research, 74(2), 441-448.