ابژکتیویته به عنوان ایدئال علوم - بهخصوص علوم انسانی - مورد نقد گادامر است چون تجربهای ازخودبیگانه در انسان شکل داده و سبب انسداد وجودشناسانه می شود. این ایدئال ناشی از تفوق نقد عقل محض کانت بر علم جدید و همچنین غفلت سنت فلسفۀ غربی از زبان است. هر چند دیلتای تلاش کرد با استفاده از سنت زبانی و هرمنوتیکی جایگاهی مختص علوم انسانی فراهم آورد، اما، به دلیل بنیان دکارتیاش و نیز تلقی ابزارگرایانهاش از زبان و آگاهی تاریخی، دچار سوبژکتیویسم شده و علوم انسانی را همچون حکمِ زیباشناسانۀ کانتی، عاری از حقیقتِ موضوع کرد. گادامر با بازخوانی تجربۀ هنری و تجربۀ تاریخی در کانت و دیلتای و همچنین استفاده از فلسفۀ هایدگر و هگل،به همراه توجۀ انتولوژیک به زبان، تجربۀ هرمنوتیکی را سامان داد تا ایدئال آن، نه فرایند ابژکتیوسازی، بلکه ظهور خودِ موضوع در زبان باشد و این همان زاخلیخکایت(Sachlichkeit)بوده که آشکارگی موضوعیّتِ موضوع یا شیئیّتِ شیء است.
2Associate Professor of Sociology, Shiraz University
چکیده [English]
Objectivity, as the ideal of science, especially human science, is criticized by Gadamer because it constructs an alienated experiment in human and causes an ontological obstruction. This ideal stems from the superiority of Kant's Critique ofPure Reason on modern science and also negligence of language by Western philosophical tradition. Although Dilthey attempted to provide a special place for human science using linguistic and hermeneutics tradition, due to his Cartesian foundations, and his instrumentalist attitude toward historical language and consciousness, he suffered from subjectivism and considered human science truth-less as Kantian aesthetic judgment. Rereading artistic experience and historical experience in Kant and Dilthey, and using Heidegger’s and Hegel's philosophy and also attending to the ontology of language, Gadamer organized hermeneutic experience so that its ideal is not objectification process, but the emergence of the subject itself in the language, and this is Sachlichkeit that is the disclosure of the subjectivity of subject or the objectivity of object.
گروندن، ژان (1391). درآمدی بر علم هرمنوتیک فلسفی، ترجمۀ محمدسعید حنایی کاشانی، چاپ اول، تهران: انتشارات مینوی خرد.
گروندن، ژان (1393). هرمنوتیک، ترجمۀ محمدرضا ابوالقاسمی، چاپ اول، تهران: نشر ماهی.
وارنکه، جورجیا (1395). گادامر: هرمنوتیک، سنت و عقل، ترجمۀ اصغر واعظی، چاپ اول، تهران: انتشارت دانشگاه شهید بهشتی.
واینسهایمر، جوئل (1393). هرمنوتیک فلسفی و نظریۀ ادبی، ترجمۀ مسعود علیا، چاپ سوم، تهران: انتشارات ققنوس.
هایدگر، مارتین (1387). هستی و زمان، ترجمۀ سیاوش جمادی، چاپ دوم، تهران: انتشارات ققنوس.
Figal, Günter (2010). Objectivity : the hermeneutical and philosophy, Translated by D. G. Theodore, New York: SUNY Press.
Gadamer, Hans-Georg (1977). Philosophical Hermeneutics. Translated by D. E. Linge, Berkeley: University of California Press.
Gadamer, Hans-Georg (1993). Gesammelte Werke, Band 2, Tübingen: Mohr.
Gadamer, Hans-Georg (1999). Gesammelte Werke, Band 1, Tübingen: Mohr.
Gadamer, Hans-Georg (2002). The Beginning Of Knowledge. Translated by R. Coltman, New York: Continuum.
Gadamer, Hans-Georg (2006). Truth And Method, Translated by J. Weinsheimer and D. G. Marshall, New York: Continuum.
Gadamer, Hans-Georg (2007). The Gadamer Reader : A Bouquet Of The Later Writings, Edited by R. E. Palmer, Illinois: Northwestern University Press.
Grondin, Jean (2003). The Philosophy of Gadamer, Translated by Kathryn Plant, Chesham: Acumen.
Heidegger, Martin (1971). On The Way To Language. Translated by P. D. Hertz, New York: Harper & Row.
Polt, Richard (2002). “Heidegger's Topical Hermeneutics: the Sophist Lectures’’ ,Heidegger Reexamined, vol. 2, Edited With Introductions by H. Dreyfus and M, Wrathall, New York: Routledge.
Taft, Richard (1997). In: Heidegger, Martin. Kant and the Problem of Metaphysics, Translated by Richard Taft. Bloomington: Indiana University Press.
Taylor, Charles (2002). “Gadamer on the Human Sciences”, The Cambridge Companion to Gadamer, Edited by R. J. Dostal, Cambridge: Cambridge University Press.
Thaning, Morten S. (2015). The Problem of Objectivity in Gadamer’s Hermeneutics in Light of McDowell’s Empiricism, Switzerland: Springer.
ابتدای صفحه