محمود مختاری؛ مهدی گلشنی؛ صمد خاکشورنیا
دوره 2، شماره 4 ، مهر 1391، ، صفحه 97-116
چکیده
شتاب مثبت انبساط جهان، که در 1998 کشف شد، منجر به یک محدودیت یا افق مشاهدتی موسوم به افق رویداد کیهانشناختی میشود. به طوری که، مشاهدهپذیرهای کیهانی در حال خروج تدریجی از افق علّی ما هستند. لارنس کراس، کیهانشناس امریکایی، پیشبینی میکند که کیهانشناسان در آیندة دور، بر اساس شواهد آن زمان، معتقد به نظریة جهان استاتیک ...
بیشتر
شتاب مثبت انبساط جهان، که در 1998 کشف شد، منجر به یک محدودیت یا افق مشاهدتی موسوم به افق رویداد کیهانشناختی میشود. به طوری که، مشاهدهپذیرهای کیهانی در حال خروج تدریجی از افق علّی ما هستند. لارنس کراس، کیهانشناس امریکایی، پیشبینی میکند که کیهانشناسان در آیندة دور، بر اساس شواهد آن زمان، معتقد به نظریة جهان استاتیک خواهند شد. در این مقاله با بررسی پیشفرضهای کراس نشان داده میشود که پیشبینی وی عدم قطعیت بالایی دارد، ضمن اینکه مردود یا مقبولبودن یک نظریة علمی در هر زمان، بر اساس شواهد تجربی در دسترس در همان زمان قابل بررسی است و لذا ادعای کراس، قابل مناقشه است. همچنین در این مقاله از این ادعا دفاع میشود که جهانِ تندشونده، در عین اینکه تحولی موجبیتی دارد، در چهارچوب کیهانشناسی مدرن سرنوشتی پیشبینیناپذیر دارد، زیرا انرژی تاریک، که عمدتاً مسئول تندشوندگی جهان درنظر گرفته میشود، ماهیتی نامعلوم دارد و توصیف آن صرفاً بر اساس یک رابطة پدیدارشناختی موقتی صورت میگیرد.